Artiest info
Website
facebook
VILVOORDE - 08/12/12 recensie

Foto © Jacques Clérin

Overal waar de naam 'Layla Zoe' valt, valt de naam 'Janis Joplin'. Ja het is waar, de kleine Canadese (Layla) zingt minstens even krachtig als Joplin, en ze is allesbehalve een muurbloempje op het podium. Maar Layla is nog zoveel meer. Haar optredens zijn een 'must-see', want Layla houdt zich niet in, eens op het podium zit ze in haar eigen universum, en leeft zich uit als geen ander. Voor al haar Europese optredens wordt ze ondersteund door een bende fantastische Duitse muzikanten. Ondertussen heeft Layla Zoe al 6 albums op haar palmares. Voor het laatste album 'Sleep Little Girl' werkte ze samen met Henrik Freischlader, een man die ze in 2009 ontmoette, en met wie het op muzikaal vlak perfect klikt. Wij hadden een zeer aangename babbel met deze 'Firegirl' backstage op Pjeireblues. Want ze is niet op haar mondje gevallen, en daar houden wij wel van!

Wanneer kreeg je voor het eerst in de gaten dat je als Janis Joplin klonk?
Wel, ik had dat niet echt zelf in de gaten, maar anderen vertelden me dit, jaren geleden, toen ik nog in cafés zong. Ik had wel veel naar haar geluisterd toen ik opgroeide, dus ze heeft me zeker beïnvloed. Vroeger coverde ik enkele songs van haar. Voor velen klonk ik zoals Janis, maar dan zonder drank en drugs. Ik vind dat ze één van de beste vrouwelijke blanke bluesvertolkers is die we ooit gekend hebben, dus het is zeker een compliment om met haar te worden vergeleken.
Maar nu doe ik geen covers meer, omdat ik niet wil dat die vergelijking mijn eigen muziek overschaduwt. Ik ben al gevraagd geweest voor een coverband, zelfs in Las Vegas, maar toch vind ik het belangrijker om naam te krijgen met MIJN materiaal. Ook al zou ik in Vegas veel geld verdiend hebben.

Je bent heel enthousiast en extravert op het podium. Kwam dat vanzelf, of heb je daar aan moeten werken?
Dat is gegroeid met de jaren. In het begin vond ik het moeilijk om met het publiek te communiceren, omdat ik nogal verlegen was. Maar het performen zit wel in mijn bloed, als kind vond ik niks leukers dan kleine toneelstukjes in elkaar steken en deze op te voeren.
Dus dat extraverte kwam niet vanzelf. En nu voel ik mij op sommige concerten zo goed in mijn vel, dat ik mij helemaal niks aantrek van hoe ik beweeg of zing. Het is fantastisch als ik dat zo kan kanaliseren.

Voor de laatste cd heb je met Henrik Freischlader gewerkt. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Dat was in 2009, voor mijn eerste concert in Duitsland, op het Grolsch Bluesfestival. Ze hadden een fantastische line-up dat jaar, met Joe Bonamassa, Dana Fuchs en Beth Hart. De promotor had me geboekt nadat hij een paar videos van mij op Youtube gezien had. Ik ben zonder groep gekomen, omdat het festival dat zo wou, maar dat begreep ik best. Toen heb ik met 5 Live, het zijproject van Henrik Freischlader, gespeeld. We hebben zowat 15 minuten gesoundcheckt, en het was een fantastisch optreden! Dat was het begin van onze vriendschap. Henrik heeft me ook geholpen om een agent te vinden in Duitsland. We hebben altijd kontakt gehouden, en al vlug kwam het idee om samen een cd te maken. En dat zag ik volledig zitten.

Heeft hij ook de muzikanten gezocht? 
Nee, hij heeft alle instrumenten zelf ingespeeld, alleen keyboard en Hammond niet. Ik vond het resultaat uitstekend, Henrik heeft daar echt werk van gemaakt. Ik heb wel nog kontakt met andere muzikanten waarmee ik in de loop der jaren in Duitsland gespeeld heb, dat is ook heel leuk. 

En de teksten, die zijn 100 % Layla?  
Inderdaad. Henrik schreef al de muziek, en ik de teksten en de zanglijnen, dus we deden allebei evenveel. Ik vind dat mijn schrijfcapaciteiten verbeterd zijn, en toen ik de muziek van Henrik hoorde, was ik heel enthousiast. De teksten drukken goed uit waar ik op dit moment in mijn leven mee bezig ben, waar ik over nadenk. Ik ben er echt wel trots op.

Er zit een groot gevoel van onafhankelijkheid in, zoals bv in 'Singing my blues'.
Ik heb al mijn platen, tot voor 'Sleep little girl', volledig onafhankelijk uitgebracht, want ik ben niet graag afhankelijk van anderen, ook offstage. Henrik is trouwens ook zo, daarom begrijpen we elkaar zo goed. 'Singing my blues' drukt heel goed uit hoe ik me tegenwoordig voel, want ik heb heel wat ups en downs gekend in mijn carriere. Ik geloof rotsvast dat ik de blues zal blijven zingen tot ik sterf. En ik hoop dat dat nog niet voor vandaag of morgen is.

In 'Pull yourself together' ben je tamelijk hard tegen het 'jij'-personage.
Dat lied is zeer persoonlijk. Soms is het voor mij echt moeilijk om mijn gedachten te ordenen, om op te staan 's morgens, om te doen wat ik moet doen. Er is altijd zoveel dat moet gebeuren vooraleer ik dat éne uurtje op het podium heb. En dat is soms moeilijk.

Mijn persoonlijke favoriet is 'Black Oil', en vooral omdat je dit heel slepend en traag zingt.
Dat lied gaat over de olieramp aan de Gulf Coast een tijdje geleden. Heel wat mensen vinden dat lied leuk, wat mij echt gelukkig maakt. De muziek herinnert mij aan Peter Green, en het paste perfect bij een gedicht van mij met de titel 'Black Oil'. En ik heb het inderdaad heel traag gezongen, omdat ik vond dat dat paste bij het onderwerp van het lied.

Je schrijft heel wat gedichten. Wat is volgens jou het verschil tussen een gedicht en een songtekst?
Ik voel meestal aan wanneer een gedicht alleen maar een gedicht zal blijven. Want soms hoor ik een melodie in mijn hoofd terwijl ik schrijf, en dan weet ik dat de kans bestaat dat het een songtekst gaat worden. Zoals bv 'Hippie Chick', dat was eerst een gedicht, en later een songtekst.
De teksten op deze cd zijn allemaal heel recent, ik wil geen oudere dingen gebruiken, omdat ik het belangrijk vind aan mijn publiek te laten weten waar ik nu mee bezig ben, en niet wat er 5 jaar geleden gebeurde.

Waar gaat je voorkeur naar uit: gedichten of songteksten?
Ik schrijf gewoon. Al sinds ik 10 was schrijf ik gedichten en kortverhalen. Ik heb een tijdje geleden zelf een boekje uitgebracht onder de titel 'The Diary of the Firegirl' en dat stond vol met gedichten en korte verhaaltjes die ik tussen mijn 10 en 30 jaar geschreven heb. Voor mij was het echt belangrijk om dit te doen, ik was echt blij toen het af was. Maar het is niet zo dat ik ga zitten en zeg 'en nu ga ik een gedicht schrijven'.

Voor niet-muzikanten is songteksten schrijven niet altijd gemakkelijk, want de melodie ontbreekt vaak.
Dat is waar, als je geen sterke muzikant bent, dan is het niet gemakkelijk. Ik speel zelf een klein beetje gitaar, maar een melodielijn vinden is niet altijd gemakkelijk.
Maar ik heb me altijd heel erg geamuseerd met mijn vorige albums, voor ik met Henrik samengewerkte. Zo is er bv 'Someday', waarvoor ik de melodie, de zanglijnen en de tekst helemaal alleen geschreven had, en daarna had ik aan een gitarist gevraagd om hier en daar wat bij te vullen. Hij heeft er enkel wat akkoorden bijgevoegd. Met dat lied heb ik trouwens een songwriting-wedstrijd in Finland gewonnen, dat was de eerste keer dat ik naar Europa kwam.

Ik heb gelezen dat je erover denkt om naar Europa te verhuizen. Waarom?
Daar denk ik al zo'n jaar of 2 over. Het reizen gaat me gewoon slecht af. Dit jaar ben ik verschillende keren heen en weer gevlogen, dus financieel is het ook niet eenvoudig. Ik krijg heel wat steun in Europa, ik heb hier ook een platenlabel en enkele goede agents. Ik krijg in Canada ook heel wat steun van mijn fans, maar daar doe ik de meeste boekingen nog zelf, en daar kruipt heel wat tijd in. Bovendien heb ik nu ook een fantastische groep muzikanten rond mij verzameld. Dus je ziet, heel wat redenen om te verhuizen.
Het is niet gemakkelijk, want telkens ik in Europa ben voor een langere periode, pas ik mij aan, en dan denk ik dat ik hier wel zou kunnen leven, maar dan ga ik terug naar Canada, en besef ik dat ik mijn vrienden en familie gemist heb. En net als ik daar geacclimatiseerd bent, moet ik terug naar Europa. Ik vind het een moeilijke beslissing, en bovendien ziet het ernaar uit dat 2013 nog drukker zal zijn dan 2012, met meer shows, oa in Tsjechië en Polen. En in februari speel ik in Frankrijk, en ik kom zeker nog terug naar België. Dus het is niet 'enkel' Duitsland waar ik optreed. Misschien kan ik wel een succesvolle carrière uitbouwen in Europa, maar dan moet ik wel verhuizen. In mijn leven ben ik al 2 keer verhuisd voor de muziek, ik heb al heel wat opgegeven, ooit was ik zelfs verloofd, maar die relatie heb ik verbroken. Dus, verhuizen naar Europa is niet iets waar ik tegenop zie, ik moet alleen beslissen en dan alles in gang steken.

Laatste vraag: vinyl, cd of digitaal?
Ik hou heel erg van vinyl. Natuurlijk zijn er heel wat mensen die cds kopen of online via iTunes hun aankopen doen, maar ik vind dat raar. Want voor een artiest is de volgorde van de liedjes heel belangrijk, we willen je meenemen op onze reis, er is een reden waarom we nadenken over welk lied nummer 1 zal zijn en welk lied nummer 10. Als je een plaat oplegt, dan ga je toch ook niet direct naar liedje 3, en luister je alleen naar dat lied? Ikzelf ben een grote verzamelaar van platen, en 'Sleep Little Girl' is ook op vinyl uitgebracht, daar ben ik heel erg blij over. Henrik is trouwens ook een grote vinylliefhebber, dat is nog iets wat we gemeen hebben.
Ik luister altijd naar vinyl als ik thuis ben, en als professionele muzikant is het belangrijk om zowel vinyl als cd te hebben, want nog heel wat mensen kopen cds.
Trouwens, Neil Young promoot momenteel een nieuwe technologie die Pono heet. Pono zou je exact dezelfde geluidskwaliteit geven als in de studio, dus niet gecomprimeerd. Het probleem is dat het uren en uren duurt om zo een lied op te laden. Hij heeft er ook een boek over geschreven (nvdr: 'Waging Heavy Peace') en daarin staat een afbeelding, die toont dat als mp3 onder zeeniveau zou zijn, dan zou Pono boven in de wolken, bij de zon, zijn. Een enorm groot kwaliteitsverschil dus.
Ik ben wel geïnteresseerd in die technologie, alleen vrees ik dat het heel duur zal zijn in het begin. Maar als muziekliefhebber is het zeker iets dat ik in de gaten ga houden.

Kathy Van Peteghem

Meer foto's